Françoise Verhoef
Van ‘of-of’ naar ‘en-en’.
Persoonlijk mentor voor high performing vrouwelijke leiders.
Je bent een succesvolle en ervaren ondernemer. Een snelle denker die met veel passie en wilskracht een bedrijf heeft opgebouwd. Nu sta je al enige tijd op een kruispunt. Je bedrijf geeft je niet meer de vervulling en voldoening die het jou altijd gaf. Je bent gefrustreerd dat je niet kunt genieten van jouw succes. Is dit nu de high?
Je had zo gehoopt dat het genoeg zou zijn, maar het geeft niet de rust en ontspanning. Het lijkt wel alsof je permanent onderweg bent naar iets en zodra je er bent ontstaat er alweer een nieuw idee en is het een eeuwige ratrace waar je inzit. Zodra je bijna bij je doel bent, leg je de lat alweer vooruit.
Je houdt van het spel en de uitdaging, maar inmiddels merk je dat het je vermoeit omdat het je veel meer kost dan dat het je oplevert. Het kost je jouw sociale contacten, het contact met je kinderen en de verbinding met je partner.
Je bent in je hoofd constant bezig met verder, hoger, beter en je kan eigenlijk nooit stilzitten en genieten van het succes wat je behaald hebt.
Je bent jezelf verloren
Je bent ambitieus en het heeft best lange tijd geduurd voordat je dat toe wilde geven en er naar durfde te leven. Je wilde heel graag dat bedrijf bouwen. En, je bent bereid geweest om de prijs daarvoor te betalen. Je hebt er offers voor gebracht en daar ben je heel lang heel erg oké mee geweest. Je hebt er heel veel van geleerd. Je bent een groter mens geworden. En, heel eerlijk, het geld wat je er mee verdient hebt, is wel erg welkom geweest, daar heb je van genoten, van de mooie dingen die jullie daardoor hebben kunnen doen. Maar inmiddels kom je op een punt dat je erachter komt dat het geld niet meer opweegt tegen het offer.
En dat is lastig, want er is eigenlijk aan de ene kant ook geen terugweg, want je bent bang dat wanneer je het anders gaat doen en meer jezelf in acht ga nemen dat je dan terugloopt in omzet. En je moet toch heel dankbaar zijn voor wat er nu is.
Wie geeft nou zo’n bedrijf op? Maar het knaagt en het schuurt en het is niet meer van jou.Je voelt dat als je op deze manier doorgaat dat er dan iets breekt in jouw bedrijf en dat daarmee dan je succes ook over zal zijn omdat het niet meer vanuit jouw eigen zijn komt. Waar dat het in eerste instantie wel was.
Geef je verlangen een stem
Eerst leverde jouw bedrijf je op, doordat je mocht en doordat je kon en jouw ambitie kon waarmaken, maar nu merk je dat het teveel van je neemt. Wat niet meer goedgemaakt wordt door het geld wat je verdient.
Zeg eens eerlijk: hoe lang wil je datgene wat je diep van binnen allang weet nog negeren? Hoe lang wil je dat stemmetje vanbinnen nog ‘parkeren’, omdat het nu financieel toch wel lekker gaat? Je hoofd zegt dat het toch dom zou zijn om je winstgevende business de nek op te draaien, door te kiezen voor meer tijd en vrijheid?
Als je tot hier hebt gelezen, weet ik dat je genoeg aan je persoonlijke groei hebt gedaan om te weten dat je niet ‘zomaar’ komt waar jij naar verlangt. Je hebt al veel weerstand in jezelf overwonnen.
Egostukken losgelaten en bent comfortabel met het oncomfortabele. Je weet als geen ander wat groeien als mens en als ondernemer inhoud. Het afscheid nemen van die laatste belemmeringen voelt als de meest kwetsbare horde die je nog te nemen hebt. Dat doe je niet met de eerste de beste.
Want wie kan jou op dit niveau nog ‘dragen’? Waar kun jij jouw ‘ugly cry’ laten zien zonder dat het de ander omver blaast?
Je hoeft geen ‘how to’s”, geen overload aan masterclasses, Q&A’s en andere franje waar de meeste coachingstrajecten mee opgeleukt worden. Je wilt een stevige mentor, die jou ‘draagt’ op de momenten dat het nodig is. Die snel door jou ‘bullshit’ heen kijkt en je brengt naar de kern.
Ruim een decennium stond ik naast mensen op hun moeilijkste momenten. Als fysiotherapeut begeleidde ik vrouwen en mannen wiens leven totaal op zijn kop stond door bijv. een hersenbloeding, een zwaar ongeval, een hevige ziekte. Waarbij alles wat ze vorm en bestaansrecht gaf in een klap was weggevaagd. Die niet meer zelfstandig konden functioneren en voor wie een paar passen kunnen lopen de belangrijkste droom was. Ik stond naast ze, als het zwaar en moeilijk was en allemaal geen zin leek te hebben.